Ang Mga Pagdurusa at Pagsubok ay Mga Pagpapala ng Diyos
Ni Wang Gang, Tsina
Ako ay isang magsasaka at dahil ang aking pamilya ay mahirap, kailangan kong palaging maglakbay kung saan-saan upang makahanap ng mga pansamantalang trabaho upang kumita ng pera; akala ko kaya kong mapabuti ang aking buhay sa pamamagitan ng aking pisikal na paggawa. Gayunpaman, sa katotohanan, nakita kong walang mga garantiya para sa mga legal na karapatan ng mga migranteng manggagawang tulad ko; madalas na ibininbin ang aking sahod nang walang dahilan. Paulit-ulit akong dinaya at pinagsamantalahan ng iba. Pagkatapos ng isang taon ng pagsisipag, hindi ko natanggap ang dapat kong tanggapin. Nadama kong tunay na madilim ang mundong ito! Tinatrato ng mga tao ang bawat isa na tulad ng mga hayop kung saan binibiktima ng malakas ang mahina; nagpapaligsahan sila sa bawat isa, naglalaban nang kamao sa kamao, at hindi ko talaga kayang panindigan ang patuloy na mabuhay nang ganito. Sa matinding sakit at depresyon ng aking espiritu, at nang mawalan ako ng pananampalataya sa buhay, ibinahagi sa akin ng isa kong kaibigan ang pagliligtas ng Makapangyarihang Diyos. Simula noon, regular akong nakipagtipon, nanalangin at kumanta kasama ang mga kapatid; pinag-usapan namin ang katotohanan, at ginamit ang aming mga lakas upang mapunan ang mga kahinaan ng isa't isa. Napakasaya ko at malaya. Sa Iglesia ng Makapangyarihang Diyos, nakita ko na hindi sinubukang sapawan ng mga kapatid ang isa't isa o tingnan ang mga pagkakaiba sa lipunan; lahat sila ay ganap na bukas at magkakasundo ang bawat isa. Naroon ang lahat para masigasig na hanapin ang katotohanan upang itapon ang kanilang mga tiwaling disposisyon, at mabuhay tulad ng mga tao at magkamit ng kaligtasan. Pinahintulutan ako nitong danasin ang kaligayahan sa buhay at maunawaan ang kabuluhan at halaga ng buhay. Samakatuwid, nagpasiya akong dapat kong palaganapin ang ebanghelyo at pahintulutan ang mas maraming tao na nabubuhay sa kadiliman na lumapit sa Diyos upang tanggapin ang Kanyang pagliligtas at makitang muli ang liwanag. Dahil dito, sumali ako sa mga hanay ng pagpapahayag ng ebanghelyo at pagpapatotoo sa Diyos. Ngunit sa di-inaasahan, naaresto ako ng gobyerno ng CCP dahil sa pangangaral ng ebanghelyo at dumanas ako ng labis na kalupitan ng pagpapahirap, malupit na pagtrato at pagkabilanggo.
Hapon iyon noong taglamig ng 2008, nang nagpatotoo ako at ang dalawang kapatid na babae tungkol sa gawain ng Diyos sa mga huling araw sa isang layon ng ebanghelyo, iniulat kami ng masasamang tao. Ginamit ng anim na opisyal ng pulisya ang dahilan ng pangangailangang suriin ang aming mga pahintulot sa paninirahan upang makapanghimasok sa bahay ng layon ng ebanghelyo. Nang sila ay pumasok sa pintuan, sumigaw sila: "Huwag kikilos!" Ang dalawa sa masasamang pulis ay tila ganap na nabaliw nang sila ay sumalakay sa akin; dinakma ng isa sa kanila ang damit sa aking dibdib at hinawakan noong isa ang aking mga bisig at ginamit ang lahat ng kanyang lakas upang higpitan ang mga ito sa likod ko, at pagkatapos ay galit siyang nagtanong: "Ano ang ginagawa mo? Taga saan ka? Ano ang pangalan mo?" Sinagot ko siya ng tanong: "Ano bang ginagawa ninyo? Anong dahilan at inaaresto ninyo ako?" Nang marinig nilang sinabi ko ito, talagang nagalit sila at agresibong sinabi: "Hindi mahalaga kung ano ang dahilan, ikaw ang aming hinahanap at sasama ka sa amin!" Pagkatapos nito, ako at ang dalawang kapatid na babae ay dinala ng masasamang pulis at itinulak kami sa sasakyan ng pulis.
Pagkatapos naming makarating sa Kawanihan ng Pampublikong Seguridad, kinuha ako ng masasamang pulis at ikinulong ako sa isang maliit na silid; inutusan nila akong bumaluktot sa sahig at nagdala ng apat na tao upang panoorin ako. Dahil nakatingkayad ako nang matagal, napagod ako nang sobra na hindi ko na kinaya. Sa sandaling sinubukan kong tumayo, ang masamang pulis ay madaliang tumakbo at idinikdik ang aking ulo upang pigilan akong tumayo. Hindi nagtagal, narinig ko ang mga nakapangingilabot na sigaw ng isang taong pinahihirapan sa silid sa kasunod na pintuan, at sa sandaling iyon, sobra akong natakot: Hindi ko alam kung anong pagpapahirap at malupit na pagtrato ang gagamitin nila sa akin sa susunod! Nagsimula akong manalangin agad sa Diyos sa aking puso: "O Makapangyarihang Diyos, sobra akong natatakot ngayon, hinihiling ko sa Iyong bigyan ako ng pananampalataya at lakas, gawin akong matatag at matapang upang maging patotoo ako para sa Iyo. Kung hindi ko makayanan ang kanilang pagpapahirap at malupit na pagtrato, kung kailangan kong magpakamatay sa pamamagitan ng pagputol sa aking dila, hindi Kita kailanman ipagkakanulo tulad ng kay Judas!" Pagkatapos manalangin, nakaramdam ako ng lakas ng loob sa kalooban ko, at humupa ang aking takot.
Nang gabing iyon makalipas ang 7 ng gabi, pinosasan nila ang aking mga braso sa likuran ko, dinala ako sa interrogation room sa itaas at itinulak ako sa sahig. Mayroong lahat ng uri ng mga instrumento ng pagpapahirap tulad ng mga lubid, pamalong kahoy, baton, latigo, atbp. May hawak ang pulis ng de-kuryenteng baton sa kanyang mga kamay, na nagdulot ng maiingay na "pangunguryente at pagputok", at nagbanta siya para sa mga hinihinging impormasyon: "Ilang tao ang nasa inyong iglesia? Saan ang inyong lugar ng pulong? Sino ang namamahala? Ilang tao ang nasa lugar na nangangaral ng ebanghelyo? Magsalita ka! Kung hindi, matitikman mo kung ano ang darating!" Tiningnan ko ang nakamamatay na panganib ng de-kuryenteng baton at tuminging muli sa silid na puno ng mga instrumento ng pagpapahirap; hindi ko magagawang hindi kabahan at matakot. Hindi ko alam kung magagawa kong lampasan ang pagpapahirap na ito, kaya't patuloy akong tumatawag sa Diyos. Nakikitang wala akong anumang sinasabi, nataranta siya at marahas akong dinunggol sa kaliwang gilid ng aking dibdib gamit ang de-kuryenteng baton. Kinuryente niya ako nang halos isang minuto. Agad kong naramdamang tila kumulo ang dugo sa aking katawan; di ko matiis ang sobrang sakit mula ulo hanggang paa at nagpagulong-gulong ako sa sahig habang walang tigil na sumisigaw. Hindi pa rin siya sumuko sa akin at bigla niyang sinimulan akong kaladkarin at gumamit ng baton upang itaas ang aking baba, sumisigaw ng: "Magsalita ka! Hindi ka ba mangungumpisal?" Sa pagharap sa nakababaliw na pagpapahirap ng mga demonyong ito, ang ikinatakot ko lamang na baka ipagkakanulo ko ang Diyos dahil hindi ko matagalan ang kanilang pagpapahirap. Sa pagkakataong ito, naisip ko ang tungkol sa mga salita ng Diyos. "Yaong mga nasa kapangyarihan ay maaaring mukhang kahindik-hindik sa panlabas, nguni't huwag matakot, sapagka't ito ay dahil sa may mahina kayong pananampalataya. Hangga't lumalago ang inyong pananampalataya, walang anumang magiging napakahirap" ("Kabanata 75" ng Mga Pagbigkas ni Cristo sa Pasimula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Binigyan akong muli ng pananampalataya at lakas ng mga salita ng Diyos, at nalaman kong kahit na ang masasamang pulis sa harap ko ay nanginginig at walang pigil, itinalaga sila ng kamay ng Diyos. Nang walang pahintulot ng Diyos, hindi nila ako mapapatay. Hangga't ako ay may pananampalataya at umasa sa Diyos at hindi bumigay sa kanila, hindi nila maiiwasang mabigo sa kahihiyan. Sa pag-iisip tungkol dito, inipon ko ang lahat ng lakas ng aking katawan at sumagot sa malakas na tinig: "Bakit ninyo ako dinala rito? Bakit ninyo ako kinukuryente ng de-kuryenteng baton? Anong krimen ang ginawa ko?" Ang masamang pulis ay biglang nagulat at nakonsensiya. Nautal siya at walang anumang masabi. Pagkatapos ay umalis silang napahiya. Sa pagkakita sa kahiya-hiyang sitwasyon ng kagipitan ni Satanas, ako ay naiyak. Sa ganitong mabigat na suliranin, tunay kong naranasan ang kapangyarihan at awtoridad ng mga salita ng Makapangyarihang Diyos. Hangga't isinasagawa at sinusunod ang salita ng Diyos, sa gayon makikita ko ang mga gawa ng Diyos. Dalawang opisyal ng pulisya ay dumating pagkalipas ng lima o anim na minuto, ngunit sa oras na ito ay sumubok sila ng isa pang taktika. Napakabait na sinabi sa akin ng isang payat na opisyal, "Makisama ka lang ng kaunti. Sagutin ang aming mga katanungan, kung hindi, hindi ka namin pakakawalan." Hindi ako umimik, kaya nagdala siya ng isang pirasong papel upang pirmahan ko. Nang makita ang mga salitang "re-edukasyon sa pamamagitan ng paggawa" ang nakasulat dito, tumanggi ako. Ang isa pang opisyal ay nagpakawala sa aking kaliwang tainga ng isang matunog na sampal, halos sapat na upang mapunta ako sa sahig. Saglit na tumaginting ang tainga ko at medyo natagalan ako upang mabawi ang kalinawan. Pinosasan ulit nila ako at ikinulong sa maliit na silid.
Pagkatapos bumalik sa maliit na silid, pasa-pasa ako at bugbog, hindi ko matiis ang sakit. Hindi maiiwasan ng aking pusong maging malungkot at manghina: Bakit kailangang magdusa nang ganito ang mga mananampalataya? Ipinangaral ko ang ebanghelyo na may mabubuting hangarin na pinahihintulutan ang mga taong hanapin ang katotohanan at maligtas, at hindi ko inaasahang pagdusahan ang pagmamalupit na ito. Sa pag-iisip tungkol dito, mas nadama kong ako'y ginawan ng mali. Tumawag ako sa Diyos sa pagdarasal sa aking pagdurusa, sinasabing, "Diyos ko, ang aking tayog ay napakaliit at ako ay mahina. Diyos ko, nais kong umasa sa Iyo at tumayong patotoo para sa Iyo. paki-gabayan ako." Nang maglaon, naisip ko ang isang himno ng mga salita ng Diyos: "Huwag kang masiraan ng loob, huwag manghina, at gagawin Kong malinaw ang mga bagay-bagay para sa iyo. Ang daan tungo sa kaharian ay hindi masyadong patag; walang ganyan kasimple! Nais ninyo na madaling magkamit ng mga pagpapala, hindi ba? Ngayon, ang bawat tao ay magkakaroon ng mapapait na pagsubok na haharapin. Kung wala ang mga ganitong pagsubok, ang mapagmahal na pusong taglay ninyo para sa Akin ay hindi titibay at hindi kayo magkakaroon ng tunay na pag-ibig para sa Akin. Kahit na binubuo lamang ang mga pagsubok na ito ng maliliit na bagay, dapat dumaan ang lahat ng tao sa mga iyon; magkakaiba lamang ang antas ng kahirapan ng mga pagsubok sa bawat tao. Ang mga pagsubok ay pagpapala mula sa Akin, at ilan sa inyo ang malimit na lumalapit sa Aking harapan at nakaluhod na nagmamakaawa para sa Aking mga pagpapala? Mga hangal na bata! Lagi ninyong iniisip na ang ilang mapapalad na salita ay maibibilang na Aking pagpapala, gayunman ay hindi ninyo kinikilala ang kapaitan bilang isa sa Aking mga pagpapala" ("Ang Sakit ng mga Pagsubok ay Pagpapala ng Diyos" sa Sundan ang Cordero at Kumanta ng mga Bagong Awitin). Totoo iyon. Ang maharap sa pag-uusig at paghihirap na ito ay upang maperpekto ng Diyos ang aking pananampalataya at pagmamahal. Ang kapaligirang iyon ay ang pagpapala ng Diyos. Paanong nagrereklamo ako at sinisisi ang Diyos? Ako ay naaresto at pinahirapan, ngunit sa buong pagsubok ay ginagabayan ako ng Diyos ng Kanyang mga salita; ito ang pag-ibig ng Diyos. Kinanta ko ang himno na iyon sa aking puso, at habang tumatagal na kinakanta ko ito ay mas pinasigla ang naramdaman ko. Pinanumbalik din nito ang aking pananampalataya at nanumpa ako sa Diyos: "Diyos ko, gaano man ako pahirapan ng pulis, nais kong tumayo ng patotoo at hindi kailanman ipagkanulo Ka. Determinado akong sundan Ka hanggang sa wakas."
Sa sentro ng detensyon, patuloy na ginamit ng masasamang pulis ang lahat ng uri ng pamamaraan ng pagpapahirap sa akin at madalas na inudyukan ang mga bilanggo upang bugbugin ako. Sa nakanginginig na lamig ng taglamig, inutusan nila ang mga bilanggong ibuhos ang mga balde ng malamig na tubig sa akin at pinilit akong maligo nang malamig. Nanginginig ako sa lamig mula ulo hanggang daliri ng paa. Nararanasan ang mabibilis na tibok at pagiging pawisan, ang aking puso ay nasaktan sa punto na ang aking likod ay nasa paghihirap din. Dito, ang mga bilanggo ay mga makinang kumikita ng pera para sa gobyerno at walang anumang legal na karapatan. Wala silang iba pang pagpipilian kundi ang tiisin ang pagiging sardinas at pagsamantalahan bilang mga alipin. Pinilit ako ng gwardiya ng bilangguan na mag-imprenta ng paper money na ginamit bilang mga sinusunog na handog para sa mga patay sa araw. Sa simula, nagtakda sila ng panuntunan na kailangan kong mag-imprenta ng 1,000 piraso ng papel kada araw, pagkatapos ay itinaas nila ito sa 1,800 piraso kada araw, at sa huli ay 3,000 piraso. Imposible ang bilang na ito upang makumpleto ng isang bihasang tao mas lalo pa ang isang taong walang karanasang tulad ko na makumpleto ito. Sa katunayan, sadya nilang ginawa ito upang hindi ko makukumpleto lahat upang magkaroon sila ng dahilan para pahirapan at saktan ako. Hangga't hindi ko matutugunan ang takdang dami, lalagyan ng masasamang pulis ang paligid ng aking mga binti ng kadena na may timbang na mahigit sa 5 kilo, at iginapos nila na magkasama ang aking mga kamay at paa gamit ang mga kadena. Ang kaya ko lamang gawin ay ang maupo roon, iyuko ang aking ulo at pilipitin ang aking baywang, kung hindi man ay hindi ako makagalaw. Bukod dito, ang mga di-makatao't walang pandamang pulis ay hindi nagtanong o nagmalasakit sa aking mga pangunahing pangangailangan. Kahit pa nasa selda ng bilangguan ang banyo, ganap kong hindi magawang puntahan iyon at gamitin; maaari ko lamang pakiusapan ang aking mga kapwa bilanggo na paupuin ako sa kasilyas. Kung bahagya silang mas mabuting mga bilanggo, iaangat nila ako kung ganoon; kung walang tumulong sa akin, wala akong ibang magagawa kundi ang pigilan ito. Ang pinakamasakit na panahon ay sa oras ng pagkain, sapagkat magkasamang nakaposas ang aking mga kamay at paa. Maaari ko lamang ibaba ang aking ulo gamit ang lahat ng aking lakas at itaas ang aking mga kamay at paa. Ito lang ang tanging paraang maisusubo ko ang tinapay sa aking bibig. Gumugol ako ng sobrang daming enerhiya sa bawat kagat. Kumuskos ang mga kadena sa aking mga kamay at paa na nagdudulot ng sobrang sakit. Pagkatapos ng mahabang panahon, namuo sa aking mga pulso at bukung-bukong ang madilim, makintab at matigas na mga kalyo. Madalas akong hindi makakain kapag ako ay nakakulong, at sa mga madalang na okasyon, bibigyan ako ng mga bilanggo ng dalawang maliliit na piraso ng tinapay. Madalas kakainin nila ang para sa akin at ang nahihita ko lang ay isang tiyang walang laman. Higit na mas kaunti ang natanggap kong inumin; sa simula, dalawang mangkok ng tubig lamang kada araw ang ibinigay sa lahat, ngunit ako ay nakakulong at hindi makagalaw, kaya madalang akong maka-inom ng anumang tubig. Di maipapaliwanag ang di makataong pagpapahirap. Sumailalim ako sa ganoong uri ng hindi makataong pagpapahirap ng apat na beses, na tumatagal ng kabuuang sampung araw. Kahit na sa mga kundisyon na iyon, pinapagawa ako ng mga opisyal sa panggabing shift. Matagal akong nasa ganoon nang hindi man lang malamanan ang aking gutom; ang aking kagutuman ay madalas na nag-iiwan sa akin sa panginginig, pagkahilo, at paninikip ng aking dibdib. Pumayat din ako ng sobra. Nang dumating ang aking kagutuman sa puntong hindi ko talaga ito kakayanin, naisip ko ang isang bagay na sinabi ng Panginoong Jesus kay Satanas sa gitna ng isang tukso: "Hindi sa tinapay lamang mabubuhay ang tao, kundi sa bawa't salitang lumalabas sa bibig ng Dios" (Mateo 4:4). Nagbigay iyon sa akin ng isang kaluwagan, at pakiramdam ko handa akong maranasan nang personal ang mga salitang iyon mula sa Diyos sa pag-uusig sa akin ni Satanas. Pinatahimik ko ang aking sarili sa harap ng Diyos upang manalangin at pagnilayan ang Kaniyang mga salita, at bago ko pa nalaman, humupa ang aking sakit at gutom. Minsan sinabi sa akin ng isang bilanggo: "Mayroong isang kabataan na nakaposas at namatay sa gutom na tulad nito dati. Nakita ko na hindi ka gaanong kumakain ng maraming araw at ikaw ay nasa gayong masiglang espiritu pa rin." Sa pakikinig ng kanyang mga salita, tahimik akong nagpasalamat sa Diyos. Malalim kong naramdaman na ito ang kapangyarihan ng buhay sa mga salita ng Diyos na sumusuporta sa akin. Tunay kong naramdaman na ang salita ng Diyos ay ang katotohanan, ang daan at ang buhay at iyon ang tiyak na saligan na dapat kong asahan upang mabuhay. Samakatuwid, walang kamalay-malay na tumaas ang aking pananampalataya sa Diyos. Sa kapaligiran ng pagdurusang ito nagawa ko talagang danasin ang realidad ng katotohanan na "Hindi sa tinapay lamang mabubuhay ang tao, kundi sa bawa't salitang lumalabas sa bibig ng Dios." Ito ang tunay na pinakamahalagang yaman ng buhay na ibinigay sa akin ng Diyos, at isa ring natatanging regalo ko. Bukod pa rito, hindi ko kailanman makakamit ito sa isang kapaligiran kung saan di ko kailangang mag-alala tungkol sa pagkain o mga damit. Ngayon, ang aking pagdurusa ay nagkaroon ng maraming kahulugan at halaga!
Ang karanasan sa pag-uusig at pagpapahirap na iyon ay lalong nagpatindi ng poot na nasa puso ko para sa Partidong Komunista. Ako ay naaresto at napailalim sa lahat ng uri ng pagpapahirap dahil lamang sa paniniwala sa Diyos. Ito ay hindi makataong pang-aabuso; ito ay lubos na masama! Naisip ko ang isang sipi ng mga salita ng Diyos na nabasa ko dati: "Ang mukha ng kalaliman ay magulo at madilim, habang ang mga karaniwang katutubo, nagdurusa nang gayong kalungkutan, umiiyak sa Langit at nagrereklamo sa lupa. Kailan maitataas ng tao ang kanyang ulo nang mataas? Payat at buto't balat ang tao, paano niya malalabanan itong malupit at abusadong diyablo? Bakit hindi niya ibinibigay ang kanyang buhay sa Diyos sa lalong madaling panahong makakaya niya? Bakit nag-aalinlangan pa rin siya, kailan niya matatapos ang gawain ng Diyos? Kaya walang-katuturang binulyawan at inapi, ang kanyang buong buhay sa kahuli-hulihan ay magugugol sa walang-kabuluhan; bakit siya nagmamadaling dumating, at ganoong kabilis na umalis? Bakit hindi siya nagpapanatili ng isang bagay na mahalaga upang ibigay sa Diyos? Nakalimutan na ba niya ang libong taon ng poot?" ("Gawain at Pagpasok (8)" sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Ipinakita sa akin ng karanasang ito ang totoong diwa ng Partidong Komunista bilang isang kalaban ng Diyos, isang kaaway ng katotohanan. Pinatibay nito ang aking pagpapasiya na tumayo ng patotoo para sa Diyos.
Pagkalipas ng isang buwan, sinampahan ako ng pulisya ng CCP ng "gumagambala sa kaayusan ng lipunan at sumisira sa pagpapatupad ng batas"; sinentensyahan ako ng isang taon ng reporma sa pamamagitan ng paggawa. Nang minsan pumasok ako sa labor camp, pinilit akong magtrabaho araw-araw ng mga opisyal ng pulis. Habang ako ay nasa talyer at nagbibilang ng mga bag, magbibilang ako ng 100 bag at itatali ang mga ito nang sama-sama. Laging sadyang pupunta at kukunin ng mga bilanggo ang isa o ilan pang mga bag mula sa aking nabilang, at sasabihin nilang hindi ko nabilang nang tama at kukuha ng pagkakataong suntukin at sipain ako. Nang makita ako ng pinuno ng grupo na ako'y binugbog, lalapit siya at ipokritong tatanungin ako kung ano ang nangyari at magpapakita ng huwad na ebidensiya ang mga bilanggo na hindi ako nagbibilang ng sapat na mga bag. Pagkatapos ay kakailanganin kong tiisin ang sunud-sunod na malulupit na kritisismo mula sa pinuno ng grupo. Sa tuwing nadarama ko na ginawan ako ng mali at nasa pasakit, kakantahin ko ang isang himno ng mga salita ng Diyos habang nagtatrabaho ako: "Sa mga huling araw na ito ay kailangan ninyong magpatotoo sa Diyos. Gaano man kalaki ang inyong pagdurusa, dapat kayong magpatuloy hanggang sa kahuli-hulihan, at maging sa inyong huling hininga, kailangan pa rin kayong maging tapat sa Diyos at magpasakop sa pagsasaayos ng Diyos; ito lamang ang tunay na pagmamahal sa Diyos, at ito lamang ang malakas at matunog na patotoo" ("Hangaring Mahalin ang Diyos Kahit Gaano Kalaki ang Iyong Pagdurusa" sa Sundan ang Cordero at Kumanta ng mga Bagong Awitin). Habang kumakanta lalo ako, nagsimula akong makaramdam ng pag-antig at pagpukaw, at hindi ko mapigilan ang pagtulo ng luha sa aking pisngi. Napagpasiyahan ko na gaano man ako magdusa, tatayo ako ng patotoo para sa Diyos. May isa pang kapatid na lalaki na halos kaedad ko na nagkataon na nakakulong kasama ko sa oras na iyon. Hindi kami pinapayagan na mag-usap kapag nagtatrabaho kami sa araw, ngunit sa gabi lihim naming isusulat ang mga sipi ng mga salita at himno ng Diyos na kabisado namin at ipinagpapalit sa isa't isa. Pagkaraan ng ilang sandali ay naatasan kaming magtulungan, kaya't tahimik kaming nagbabahagian ng pakikisalamuha, tumutulong at hinihikayat ang bawat isa. Nakatulong talaga ito upang maibsan ang pagdurusa.
Dagdag pa rito, uutusan nila akong kabisahin ang "mga panuntunan ng pag-uugali" tuwing umaga, at kung hindi ko nakabisa iyon, bubugbugin ako; pinilit din nila akong kumanta ng mga awit na pumupuri sa partido komunista. Kapag nakita nilang hindi ako kumanta o hindi gumalaw ang aking mga labi, sa gabi ay di maiiwasang di ako bugbugin. Pinarusahan din nila ako sa pamamagitan ng paglalampaso ng sahig, at kung hindi ako naglampaso ayon sa kanilang mga inaasahan, marahas nila akong bubugbugin. Minsan, bigla na lang akong pinagpapalo at pinagsisipa ng ilang mga bilanggo. Matapos akong bugbugin, tinanong nila ako: "Hoy bata, alam mo ba kung bakit ka binubugbog? Dahil hindi ka tumayo at binati ang bantay nang siya ay dumating!" Sa bawat pagkakataong binugbog ako, nagalit ako ngunit hindi naglakas-loob na magsabi ng anumang bagay; kaya ko lamang umiyak at tahimik na manalangin sa Diyos, sinasabi sa Kanya ang tungkol sa galit at karaingan sa aking puso dahil sa walang batas at di makatwirang lugar na ito. Walang katwiran dito, mayroon lamang karahasan. Walang mga tao rito, mayroon lamang mga baliw na demonyo at mga alakdan! Nadama ko ang labis na sakit at panggigipit na naninirahan sa kalagayang ito; hindi ko na gustong manatili pa nang isang minuto. Sa bawat oras na nahulog ako sa isang kalagayan ng kahinaan at sakit, maiisip ko ang tungkol sa mga salita ng Makapangyarihang Diyos: "Nakatanggap na ba kayo ng mga pagpapalang ibinigay sa inyo? Naghanap na ba kayo ng mga pangakong ginawa para sa inyo? Siguradong kayo, sa ilalim ng patnubay ng Aking liwanag, ay makakawala mula sa pagsakal ng mga puwersa ng kadiliman. Sa gitna ng kadiliman, siguradong hindi mawawala sa inyo ang liwanag na gumagabay sa inyo. Siguradong kayo ang magiging panginoon ng lahat ng nilikha. Siguradong kayo ay magiging mananagumpay sa harap ni Satanas. Siguradong tatayo kayo, sa pagbagsak ng kaharian ng malaking pulang dragon, sa gitna ng napakaraming tao upang sumaksi sa Aking tagumpay. Siguradong kayo ay magiging matatag at di-natitinag sa lupain ng Sinim. Sa pamamagitan ng mga pagdurusang tinitiis ninyo, mamanahin ninyo ang Aking mga pagpapala, at siguradong mababanaag sa inyo ang Aking kaluwalhatian sa buong sansinukob" ("Kabanata 19" ng Mga Salita ng Diyos sa Buong Sansinukob sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Pinalakas ang loob ko ng mga salita ng Diyos. Hindi alintana kung ang ginawa sa akin ng Diyos ay biyaya at pagpapala o pagsubok at kadalisayan, ang lahat ng iyon ay upang bigyan ako at iligtas ako; inilagay sa akin nito ang katotohanan at ginawang katotohanan ang buhay ko. Ngayon, pinahintulutan ng Diyos itong pagpapahirap at kapighatian na dumating sa akin. Kahit na ito ay nagdulot sa akin ng labis na pagdurusa, hinayaan ako nitong makita nang malinaw ang masamang diwa ng malaking pulang dragon ng paglaban at pagkapoot sa Diyos, kasuklaman at talikuran ito, ganap na makatakas sa impluwensya ni Satanas, at ganap na bumaling sa Diyos at gawing isang mananagumpay ng Diyos. Hinayaan din ako nitong danasin nang tunay na kasama ko ang Diyos; naging dahilan ito upang tangkilikin ko nang tunay ang mga salita ng Diyos na nagiging tinapay ng aking buhay at lampara sa aking mga paa at ilaw sa aking landas, ginagabayan ako sa bawat hakbang sa madilim na butas na ito ng impiyerno. Ito ang pag-ibig at pagprotekta ng Diyos na aking tinamasa at nakuha sa panahon ng proseso ng aking pagdurusa. Sa oras na ito, nagawa kong makita na sobrang bulag ako at makasarili at masyado akong sakim. Sa paniniwala sa Diyos, alam ko lamang kung paano matamasa ang biyaya at pagpapala ng Diyos at hindi hanapin ang katotohanan at buhay sa pinakamaliit na antas. Sa sandaling nagdusa ang aking laman ng isang maliit na kahirapan, walang tigil akong magagalit; hindi ko talaga inunawa ang kalooban ng Diyos at hindi nais na maunawaan ang gawain ng Diyos. Lagi akong magdudulot sa Diyos na magdalamhati at masaktan dahil sa akin. Tunay akong walang konsensiya! Sa pakiramdam ng dalamhati at pagsisi sa sarili, tahimik akong nanalangin sa Diyos: "O Makapangyarihang Diyos, makikita ko na ang lahat ng ginagawa Mo ay upang iligtas at makuha ako. Napopoot lamang ako na ako'y sobrang mapanghimagsik at bulag. Laging mali ang aking pag-unawa sa Iyo at hindi ko inalala ang Iyong kalooban. Oh Diyos, ginising ngayon ng Iyong salita ang aking manhid na puso't espiritu at ipinaunawa sa akin ang Iyong kalooban. Hindi ko na gustong magkaroon pa ng sarili kong mga pagnanasa at pangangailangan; Magpapailalim lamang ako sa Iyong mga pagsasaayos. Gaano man ang paghihirap na kailangan kong tiisin, magbibigay ako ng mga patotoo sa Iyo sa buong pagmamalupit ni Satanas." Pagkatapos manalangin, naunawaan ko ang mabubuting intensyon ng Diyos, at alam kong ang bawat kapaligiran na pinahintulutan ng Diyos na danasin ko ay ang pinakadakilang pag-ibig at pagliligtas ng Diyos para sa akin. Samakatuwid, hindi ko na iisipin pang maduwag o di unawain ang Diyos. Kahit na ang sitwasyon ay tulad pa rin ng dati, tunay na puno ng kagalakan at kasiyahan ang aking puso; nadama kong isang karangalan at pagmamalaki na mapagdusahan ang mga paghihirap at pagmamalupit dahil sa aking paniniwala sa Makapangyarihang Diyos, at isa itong natatanging regalo para sa akin, isang taong tiwali; ito ang espesyal na pagpapala at biyaya ng Diyos para sa akin.
Matapos dumanas ng isang taon ng paghihirap sa bilangguan, nakita kong napakaliit ng aking katayuan at kulang ako sa napakaraming katotohanan. Tunay na pinunan ng Makapangyarihang Diyos ang aking mga kakulangan sa pamamagitan ng natatanging kapaligirang ito at pinahintulutan akong matuto. Sa aking paghihirap, Siya ang naging dahilan upang makamit ang pinakamahalagang kayamanan sa buhay at maunawaan ang maraming katotohanang hindi ko naunawaan noong nakaraan at malinaw na nakikita ang kasuklam-suklam na hitsura ni Satanas, ang demonyo, at reaksyunaryong sangkap ng paglaban nito sa Diyos. Nakilala ko ang mga kasuklam-suklam na krimen ng pagmamalupit sa Makapangyarihang Diyos at pagpatay sa mga Kristiyano. Masigasig kong dinanas ang dakilang pagliligtas at awa ng Makapangyarihang Diyos para sa akin, ang tiwaling tao, at nadama na ang kapangyarihan at buhay sa mga salita ng Makapangyarihang Diyos ang makakapagdala sa akin ng liwanag at magiging buhay ko at papatnubayan akong manaig kay Satanas at buong tapang na takasan ang lambak ng anino ng kamatayan. Salamat sa Diyos!
Bilang naniniwala sa Diyos, alam nating lahat na napakahalaga sa atin na lumapit sa Diyos at magkaroon ng normal na relasyon sa Diyos. Kung gayon paano maging malapit sa Diyos? Ipapakita sa article na ito ang landas.
Rekomendasyon:
